A co jeśli się uda?

Nasz umysł to narzędzie wspaniałe, ale niedoskonałe.

Chociażby umiejętność przewidywania różnych rzeczy bywa niezwykle przydatna, ale i… uciążliwa, niewspierająca.
Z jednej strony dzięki przewidywaniom możemy snuć plany na przyszłość, wymyślać nowe pomysły, analizować, jak zrealizować marzenia, czy wprowadzić w życie plan.

Z drugiej strony, mając wewnętrznie zaprogramowaną (adaptacyjnie) wyższą czujność na zagrożenie, często przewidujemy negatywne scenariusze, skupiamy się na tym, co może się nie udać, omijając, to co może się… udać (tu: zadziać pozytywnego).
Zdarza się, że skanowanie otoczenia i dostrzeganie zagrożenia nas wspiera (np. dostrzegamy konsekwencje swoich wyborów lub w kontekście działania: organizujemy sobie dzień, by się wyrobić z zadaniami), 
natomiast, NIESTETY, często nasz wewnętrzny system alarmowy działa nadmiernie, wyostrza niebezpieczeństwo, a pomija, to co możemy zyskać, zmienić.

I tutaj jest ważny kawałek naszej pracy: POSZERZANIE PERSPEKTYWY, pytanie siebie o tę drugą, pozytywną stronę.
I zadawanie sobie tego ważnego pytania: a co jeśli się uda?

To nie jest post o „pozytywnym myśleniu”: 
„Możesz wszystko!”, „Na pewno osiągniesz to czego pragniesz”, „Wszystko się uda!” 

No z reguły nie możemy wszystkiego -wszyscy mamy ograniczone możliwości w jakimś zakresie.

Nie wiemy, czy się uda – przewidywanie, to przewidywanie – niewiadoma.
Natomiast zastanawiając się, czy podejmować działanie, ryzyko, wysiłek, warto zobaczyć także pozytywy.
Poszerzyć perspektywę, szczególnie o tę pozytywną stronę, którą nasz umysł z reguły pomija – bo chce nas chronić i automatycznie nastawia nas na zagrożenie.

Stąd chcę Wam zostawić wspierające mnie w ostatnim czasie pytanie: a co jeśli się uda?

Odpowiadając na nie, myślę: 
„Spróbuję”.
♡

Jak jest u Was?
A co jeśli się uda? 

Plakat pobierzesz tutaj:

Artykuł A co jeśli się uda? pochodzi z serwisu Dziecięca psychologia.